نوشته شده توسط : علیرضا ودیعی




 

 



 

 


 

 


 

 

 

 

 
 

دل من

شیشه ای می شکند....

یک نفر می پرسد... چرا شیشه شکست؟

مادر می گوید...شاید این رفع بلاست.

یک نفر زمزمه کرد.... باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان آمد.

شیشه پنجره را زود شکست.

کاش آنشب که دلم مثل آن شیشه مغرور شکست عابری خنده کنان می آمد...

تکه ای از آن را بر می داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...

اما آنشب دیدم...

هیچ کس هیچ نگفت غصه ام را نشنید....

از خودم می پرسم آیا ارزش قلب من از شیشه پنجره هم کمتر است؟

دل من سخت شکست اما، هیچکس هیچ نگفت و نپرسید چرا؟

 
 
 
 

 
 
 
 
 


 
 
 

 

 

                                                       من دلم می خواهد

 

من دلم می خواهد

 

خانه ای داشته باشم پر دوست

 

کنج هر ديوارش

 

دوستهايم بنشينند آرام

 

گل بگو گل بشنو

 

هرکسي مي خواهد

 

وارد خانه پر عشق و صفايم گردد

 

يک سبد بوي گل سرخ

 

به من هديه کند

 

شرط وارد گشتن

شست و شوي دلهاست

 

 

شرط آن داشتن

 

يک دل بي رنگ و رياست

 

بر درش برگ گلي مي کوبم

 

روي آن با قلم سبز بهار

مي نويسم اي يار

 

 

خانه ي ما اينجاست

 

  تا که سهراب نپرسد دیگر

 

 

 

"خانه دوست کجاست? "

 
 


 

 normal_1

 



    
 

 

 

 

 

 

 


از یـڪ روز،

از یـڪ جــآ،

از یـڪ نفـر،

بـہ بعـد...!

دیگـر هـیچ چیـز مثـل قبـل نیستــ!

نـہ روزهآ، نـہ رنگ هآ،نـہ خیـآبـآטּ هآ

همـہ چیـز مـﮯ شـود:

دلتنگـﮯ...!


 

 

 

 





 
 
شنيده بودم "پــــا" ، "قــلب دوم" است ...
امّا باور نداشتم ...
تا آن زمان كه فهميدم ...
وقتی دل مانـــدن ندارم ...
پای ایستادن هم نيست .../.

 

 


 
 



    

 

 

 

                                                   اینجا صدای پا زیاد مـــیشنوم

 

 

امـــا 
هـیچكدام تــــــو نیستــــی !
.
" دلــ♥ـــم " 
.
خوش كرده خودش را به این فكر 
كه شاید 
.
.
.
.
.
" پا برهـنه " بیائی . . .

 

 


 
 
 
 


 

 

 

                              هيچکس نـفهميـــــد که « زلـيخـــــــا » مــَـــــــــرد * بـود ....!!

 

 


ميــــداني چــــــــــــرا * ؟؟؟

مـــــردانـــگي * ميــخواهـــــد!

مــــــــاندن ، پــاي عشــــــقي که مـُـــدام تـو را پـــس ميــــزنــد.... *.

 

 

 

 

 



  
 

 

 

 



  
 

 

 

 



 
   
 

 شبهای بلند بی عبادت چه کنم              طبعم به گناه کرده عادت چه کنم

 

گویند کریمی است گنه می بخشد 

 گیریم ببخشد از خجالت چه کنم



 

 
 

 

 

 

 خدا آن حس زیباییست که در تاریکی صحرا

 

 

 

زمانی که هراس مرگ می دزدد سکوتت را

 

 

یکی همچون نسیم دشت می گوید:

 

 

" کنارت هستم ای تنها "

 

 

 

 

و دل آرام می گیرد



ن58       
 

 

 هر چه زیباست مرا یاد تو می اندازد 

 

 

آن که بیناست مرا یاد تو می اندازد

 

 

تو که نزدیک تر از من به منی می دانی 

 دل که شیداست مرا یاد تو می اندازد

هر زمان نغمه ی عشقی است که من می شنوم 

 از تو گویاست ، مرا یاد تو می اندازد

دیگران هر چه بخواهند بگویند که عشق 

 بی کم و کاست مرا یاد تو می اندازد

ساعتی نیست فراموش کنم یاد تو را 

 

 

 غم که با ماست مرا یاد تو می اندازد




 

 

  دلم برات تنگ می شه,می رم پشت ابرها زارزار گریه می کنم

 

 

 

 

 پس یادت باشه هر وقت بارونو دیدی بدون که دلم برات تنگ شده.

 


 

 

 

 

 

برکرفته از وبلاگ شعرهای عاشقانه



 

 

 

 





   
 
   


 





:: موضوعات مرتبط: اجتماعی-انتقادی -پیشنهادی , علمی-فرهنگی -هنری-ورزشی , ,
:: بازدید از این مطلب : 1531
|
امتیاز مطلب : 3
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
تاریخ انتشار : یک شنبه 20 اسفند 1391 | نظرات ()
مطالب مرتبط با این پست
لیست
می توانید دیدگاه خود را بنویسید


نام
آدرس ایمیل
وب سایت/بلاگ
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

آپلود عکس دلخواه: